Geneza PSP nr 23 im. Stefana Żeromskiego
przy ulicy Gajowej 60 w Radomiu

Niniejsze opracowanie jest częścią pracy magisterskiej napisanej przez panią mgr Joannę Troniarz – nauczyciela dyplomowanego pracującego w naszej szkole.

Do 1953 roku Godów (obecnie Młodzianów) nie należał do Radomia. Dopiero 1 stycznia 1954 roku w konsekwencji zmiany granic administracyjnych miasta włączono do niego kilka miejscowości, m. in. i Godów, które stały się peryferyjnymi dzielnicami Radomia. Mieszkali tam przeważnie robotnicy w starych, drewnianych, jedno – lub dwuizbowych domkach. W związku ze stałym i dynamicznym rozwojem przemysłu, a więc i budownictwa, przybywało w dzielnicy nowych domów. Osiedlali się tu też nowi mieszkańcy, którzy napływali do miasta w poszukiwaniu pracy. Koniecznością, więc stała się budowa szkoły. O wybudowanie gmachu szkoły zabiegali mieszkańcy dzielnicy, m. in.: Stefan Skwarczyński, Franciszek Pyszczek oraz Władysław Pająk. Należeli oni do Społecznego Funduszu Budowania Szkół w Radomiu. Ich starania trwały trzy lata. W tym czasie przeprowadzali rozmowy z innymi mieszkańcami Godowa, posyłali petycje i podania do Wydziału Oświaty, do inspektorów, do Miejskiej Rady Narodowej. Dotarli także do ówczesnych władz oświatowych w Warszawie.

Budowę gmachu Szkoły Podstawowej nr 23 rozpoczęto 5 października 1957 roku. Planowe oddanie przewidziano na 1 września 1958 roku. Jednakże kierownictwo budowy nie dotrzymało tego terminu, dlatego też przesunięto go na 15 listopada. Niestety i ten termin uległ zmianie. Ostatecznie oddano budynek szkolny 20 stycznia 1959 roku. Zatrudnieni nauczyciele i rodzice uczniów pomagali w sprzątaniu i zagospodarowaniu budynku. Wyposażenie i pomoce szkolne zakupiono w CEZAS – ie w Kielcach. Uroczystego przecięcia wstęgi dokonał 1 września 1959 roku inspektor Stanisław Ośko i pierwszy kierownik nowej szkoły Władysław Pająk.

Przemiany organizacyjne Publicznej Szkoły Podstawowej nr 23 w Radomiu w latach 1959 – 1999

Przemiany organizacyjne w latach 1959 – 1971:

Szkoła Podstawowa nr 23 w Radomiu została oddana do użytku w 1959 roku. Najważniejsze sprawy dotyczące życia wewnętrznego szkoły regulował statut, uchwalony według ustawy z dnia 15 lipca 1961 roku o rozwoju oświaty i wychowania. Pierwszym kierownikiem placówki był Władysław Pająk, jego zastępcą – Józef Barszcz. W początkowych latach działalności do szkoły uczęszczało na zajęcia dydaktyczno-wychowawcze około 600 uczniów i uczennic zorganizowanych w 18 oddziałach. Z młodzieżą tą pracował zespół pedagogiczny liczący 26 nauczycieli.

Warunki lokalowe szkoły nie były złe. W 1962 roku uruchomiono nowe pracownie:

– dwie pracownie języka polskiego,

– dwie pracownie matematyczne,

– jedną pracownię geograficzną,

– jedną pracownię historyczną,

– jedną pracownię języka rosyjskiego,

– jedną pracownię biologiczną,

– jedną pracownię fizyczno-chemiczną,

– jedną pracownię do rysunku i śpiewu,

– dwie pracownie prac ręcznych.

28 marca 1965 roku odbyła się uroczystość nadania szkole imienia Stefana Żeromskiego. Na uroczystości obecne były władze wojewódzkie i miejskie. W roku szkolnym 1966/67 stosownie do założeń ustawy z 15 lipca 1961 roku szkoła uległa przekształceniu z 7-klasowej na 8-klasową. Wraz z przekształceniem wprowadzono nowe programy nauczania. W programach tych szerzej uwzględniono problematykę ówczesnego życia kraju i świata, położono nacisk na wychowanie ideologiczne uczniów i wyposażenie ich w podstawy naukowego poglądu na świat, rozszerzono zakres wiedzy matematyczno-przyrodniczej, wprowadzono w szerszej mierze elementy kształcenia politechnicznego, drogą wiązania wiadomości teoretycznych z ich zastosowaniem praktycznym oraz wzbogacenia zajęć praktyczno-technicznych. Licząc się z właściwościami wieku i zasadami rozwoju psychiki dzieci zachowano w programach podział na dwa stopnie nauczania: nauczanie propedeutyczne w klasach I-IV oraz nauczanie systematyczne w klasach V-VIII.

Nauczanie na pierwszym szczeblu miało charakter całościowy i oparte było na obserwacji konkretnych przedmiotów i zjawisk otaczającej dziecko rzeczywistości. Nowością w programach klas I-IV było włączenie tematyki historycznej do języka polskiego w klasie IV (przy równoczesnym usunięciu historii jako odrębnego przedmiotu) oraz wprowadzenie w klasie III nowego przedmiotu pod nazwą: „Wiadomości o przyrodzie, obejmującego propedeutyczne wiadomości z fizyki, chemii, biologii i geografii. W klasach I i II-ej połączono zajęcia praktyczno-techniczne i wychowanie plastyczne oraz wprowadzono wspólny dla wszystkich przedmiotów okres przygotowawczy. Program nauczania początkowego był tak ułożony, że dziecko poznawało świat stopniowo – najpierw najbliższe środowisko, potem życie całego kraju.

W nowych programach nauczania dla klas starszych w miejsce rysunku i śpiewu wstawiono przedmioty nazwane wychowaniem plastycznym i wychowaniem muzycznym. Nie była to tylko zmiana nazwy, bowiem programy tych przedmiotów miały charakter nowatorski i kładły nacisk na rozwijanie twórczości dziecięcej w plastyce i muzyce oraz kształcenie odbiorców sztuk plastycznych i muzyki. W klasach VII i VIII-ej wprowadzono przedmiot pod nazwą wychowanie obywatelskie. Celem nauczania tego przedmiotu było przygotowanie uczniów do życia społeczno-politycznego, jako obywateli świadomych swych obowiązków i praw, oddanych sprawie umacniania socjalistycznej ojczyzny. Plany nauczania zostały ułożone w myśl wskazań VII Plenum, które zalecało na przedmioty matematyczno-przyrodnicze i zajęcia praktyczne poświęcić 46% ogólnej liczby godzin nauki, na przedmioty humanistyczne – 38%, a na wychowanie fizyczne i estetyczne – 16%.

W czerwcu 1969 roku dotychczasowy kierownik szkoły Władysław Pająk przechodzi na emeryturę, a nowym kierownikiem zostaje Józef Heliasz.

Rada Pedagogiczna pracowała w oparciu o zatwierdzony plan pracy. Odbywały się posiedzenia klasyfikacyjne, szkoleniowe i okolicznościowe. Do najczęściej stosowanych metod nauczania należały: metody poglądowe, problemowe, pogadanki w oparciu o wycieczki, lektury, wykorzystanie środków audiowizualnych, praca z podręcznikiem.

Organizacjami skupiającymi ówczesne Grono Pedagogiczne były: Związek Nauczycielstwa Polskiego oraz Podstawowa Organizacja Partyjna. Zgodnie z wytycznymi Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego oraz tezami i uchwałami V Zjazdu PZPR, od początku roku szkolnego 1968/69, szkoła przystąpiła do realizacji zadań wychowania ideowo-politycznego i patriotycznego. Realizacja ta odbywa się w toku jednostek lekcyjnych – na lekcjach wychowania obywatelskiego, historii, języka polskiego, języka rosyjskiego, wychowania plastycznego. Prowadzenie wychowania obywatelskiego powierzono nauczycielom, którzy swoją postawą i stosowaniem odpowiednich metod pracy dawali gwarancje kształtowania porządnych wówczas postaw ideologicznych młodzieży. Metody te to m.in. praca w pracowniach przedmiotowych (dekoracje, wystawki, gazetki itp.); organizowanie uroczystości z okazji rocznic historycznych, tj.: rocznicy wybuchu II wojny światowej, powstania LWP, rocznicy wybuchu Wielkiej Rewolucji Październikowej, wyzwolenia Warszawy i Radomia i innych; praca w organizacjach uczniowskich, które oprócz zadań statutowych miały w swej treści aspekty polityczne, patriotyczne i społeczne; prace społecznie użyteczne; odpowiednio ustalona tematyka godzin wychowawczych.

Przemiany organizacyjne w latach 1971-84:

W roku szkolnym 1971/72 nastąpiła zmiana na stanowisku kierownika szkoły. Nowym kierownikiem został Julian Stefański. W latach tych wprowadzono w szkolnictwie tytuły:

– nauczyciel – przed egzaminem kwalifikacyjnym,

– nauczyciel dyplomowany – po egzaminie kwalifikacyjnym,

– profesor szkół średnich.

Kierowników szkół podstawowych mianowano dyrektorami.

Dziennik Urzędowy nr 2 z 24 lipca 1972 roku oraz Dziennik Urzędowy nr 7 wprowadził nowy podział roku szkolnego na trzy okresy:

I okres – od 1 września do 30 listopada

II okres – od 1 grudnia do 10 marca

III okres – od 11 marca do 20 czerwca.

Dziennik Urzędowy określał nie tylko prawa, ale i obowiązki nauczyciela. Każdy nauczyciel raz na dwa lata miał być oceniany. Skala ocen była dość rozległa – od oceny wyróżniającej poprzez oceny bardzo dobrą, dobrą, niezadowalająca, aż do niedostatecznej, którą otrzymywał nauczyciel nie wywiązujący się ze swych obowiązków służbowych. Nowością było, że nauczyciele nie pisali już rozkładów materiału w dziennikach. Pisali tylko ramowy rozkład w zeszycie z uwzględnieniem liczby godzin oraz plan wychowawczy, w którym miały być uwzględnione zagadnienia planu dydaktycznego i rozwojowego szkoły. Brak zeszytu nie pozwalał nauczycielom na prowadzenie lekcji. Nowością były też kolegia tzn. posiedzenia Rady Pedagogicznej z udziałem inspektorów. Inspektorem wizytującym Szkołę Podstawową nr 23 była mgr Wanda Bochniewicz.

W roku szkolnym 1973/74 wprowadzono podział roku szkolnego na dwa okresy (semestry). Pierwszy trwał od 1 września do 31 stycznia, drugi od 1 lutego do dnia zakończenia zajęć.

Zapisy kandydatów do klas I – szych szkół podstawowych odbywały się w kwietniu i w maju z rocznym wyprzedzeniem w stosunku do rozpoczęcia nauki szkolnej. Celem wcześniejszych zapisów było przeprowadzenie badań dojrzałości szkolnej dziecka, rozpoznanie stanu jego zdrowia, rozwoju psychofizycznego i sytuacji rodzinnej.

Nastąpiły zmiany w wypełnianiu świadectw. Znalazły tu odzwierciedlenie informacje odnośnie:

– uzyskanych miejsc w olimpiadach przedmiotowych: na szczeblu szkoły – pierwsze miejsce; powiatu – I, II, III oraz udział w olimpiadach szczebla wojewódzkiego, centralnego i międzynarodowego;

– pełnionych funkcji społecznych w szkole;

– otrzymanych odznaczeń i wyróżnień;

– uzyskanych miejsc w turnieju młodych mistrzów techniki i w konkursie najlepszych w zawodzie;

– zajmowanych miejsc w mistrzostwach i olimpiadach sportowych.

Rozszerzono ocenę ze sprawowania wg następującej gradacji: wzorcowe, wyróżniające, dobre, odpowiednie, nieodpowiednie. Wprowadzono obowiązek pracy społecznie użytecznej na rzecz szkoły, rodziny, środowiska. Rodzaj i charakter pracy był dostosowany do specyfiki szkoły i środowiska oraz możliwości fizycznych uczniów. Szczególną uwagę zwracano na wychowawczy charakter pracy i przestrzeganie zasad BHP. Roczny wymiar czasu pracy fizycznej uczniów odpowiadał tygodniowemu wymiarowi zajęć lekcyjnych. Każda godzina pracy fizycznej uczniów była opisywana przez wychowawcę. Tydzień pracy w szkole rozpoczynał się apelem, który miał jednolitą formę we wszystkich radomskich szkołach i odbywał się o godzinie 745. Zajęcia lekcyjne poprzedzał meldunek dyżurnego o stanie i gotowości uczniów do nauki oraz odśpiewanie pieśni młodzieżowej. Podobnie kończyły się lekcje.

Na lata 1972-1975 Ministerstwo Oświaty i Wychowania opracowało i opublikowało Program działania. Zawierał on podstawowe zadania resortu wypływające z uchwały VI Zjazdu oraz przedstawiał środki realizacji tych zadań.

Budowę nowego ustroju szkolnego poprzedzało:

– stopniowe obejmowanie sześciolatków powszechnym wychowaniem przedszkolnym;

– skrócenie okresu nauczania początkowego z czterech do trzech lat;

– opracowanie koncepcji, zasad i form kształcenia młodzieży wybitnie zdolnej.

W zreformowanym systemie szkolnym głównym osiągnięciem miała być średnia szkoła ogólnokształcąca, której upowszechnienie miało zapewnić młodzieży jednolite, nowoczesne wykształcenie. W 10-letniej szkole średniej zakładano wyodrębnienie dwóch cykli kształcenia:

1. nauczanie początkowe w klasach I-III;

2. nauczanie systematyczne w klasach IV-X.

Program klas IV-X miał obejmować nauczanie języka i historii ojczystej, praw przyrody i rozwoju społeczeństwa, technologii i współżycia społecznego oraz przedmiotów fakultatywnych uwzględniających zainteresowania i indywidualne uzdolnienia uczniów.

W ramach systemów powszechnych szkół 10-letnich przewidziane było prowadzenie klas artystycznych, organizowanie oddziałów specjalnych dla dzieci specjalnej troski, a dla dzieci niezdolnych do ukończenia 10-latki – klasy równoległe przygotowujące do zawodu. Absolwenci szkoły 10-letniej po ukończeniu dwuletniej szkoły specjalistycznej mieli być kierowani do szkół wyższych zgodnie z potrzebami gospodarki i kultury. Dla rzemieślników i wysoko wykwalifikowanych robotników przewidziane było organizowanie kursów kwalifikacyjnych trwających od pół roku do dwóch i pół roku. Zaplanowana reforma tzw. „dziesięciolatki” nie została jednak wdrożona. 28 listopada 1980 roku Minister Oświaty i Wychowania, ogłosił decyzję o wycofaniu się z „reformy strukturalnej”, to znaczy z 10-latki, zapowiadając równocześnie kontynuowanie „reformy programowej”. Jako uzasadnienie tego kroku podał trudną sytuację ekonomiczną kraju oraz niechętny do reformy stosunek nauczycielskich związków zawodowych. Władzom oświatowym zarzucono, że zdecydowały się na reformę szkolnictwa bez zapewnienia jej niezbędnych podstaw prawnych, to znaczy ustawy, że objęły reformą klasy niższe, nie określając równocześnie kształtu programowo- metodycznego i organizacyjno-strukturalnego klas wyższych. Ponadto nie stworzyły warunków materialnych i organizacyjnych niezbędnych do prowadzenia reformy. Nie liczyły się również z opinią większości nauczycieli i ekspertów oświatowych, wśród których ministerialna koncepcja reformy nie cieszyła się popularnością. Na bieg spraw oświatowych wpłynęły także wydarzenia, jakie miały miejsce w Polsce w drugiej połowie 1980 roku.

W roku szkolnym 1974-75 funkcję dyrektora szkoły pełnił nadal Julian Stefański. Wicedyrektorami byli Maria Skoneczna i Łucja Kiraga. W szkole pracowało 32 nauczycieli w 30 oddziałach. Szkoła posiadała 17 izb lekcyjnych, w tym 5 pracowni i salę gimnastyczną. Odpowiedzialność za całokształt pracy szkoły ponosiła dyrekcja, organizacja partyjna i ognisko ZNP. W roku szkolnym 1976/77 nastąpiła zmiana na stanowisku dyrektora szkoły. Nowym dyrektorem został Jan Korczak. Nowy rok rozpoczęło 787 uczniów w 31 oddziałach, 35 nauczycieli, 2 bibliotekarki, 2 wychowawców świetlicy. W latach tych kładziono szczególny nacisk na lekcje wychowania fizycznego. W klasach I-IV przybyła dodatkowo jedna godzina lekcyjna tego przedmiotu. W 1978 roku nowym dyrektorem szkoły został mgr Marian Zaborski. Wicedyrektorami były nadal Maria Skoneczna i Łucja Kiraga, którą w grudniu zastąpiła Łucja Dziedzic. W 1981-82 roku naczelnym dyrektorem szkoły był Marian Zaborski, który miał trzech zastępców: Małgorzatę Kowalską, Bohdana Rutkowskiego i Marię Skoneczną.

13 grudnia 1981 roku wprowadzono w Polsce stan wojenny. W związku z tym wydarzeniem 18 grudnia Minister Oświaty i Wychowania wydał zarządzenie, według którego wszyscy pracownicy szkół byli zobowiązani do szczególnego zdyscyplinowania, obowiązkowości oraz ścisłego podporządkowania się wszelkim ustaleniom i decyzjom wynikającym z dekretu o stanie wojennym. Za prawidłową organizację i sprawne funkcjonowanie szkoły odpowiedzialność ponosił wyłącznie dyrektor. Zawieszono urlopy i zwolnienia okolicznościowe, z wyjątkiem wypadków szczególnych. W czasie trwania stanu wojennego, w zależności od potrzeb, dyrektor szkoły miał prawo zlecić każdemu pracownikowi wykonanie zadań wykraczających poza jego dotychczasowe obowiązki. Programy i plany nauczania nie uległy zmianie. W uzasadnionych przypadkach decyzje ograniczające treści i wymiar czasu podejmował dyrektor szkoły. W procesie dydaktyczno-wychowawczym szczególnie podkreślono treści patriotyczne, służące kształceniu obywatelskich postaw. Wzmożono dyscyplinę, zaostrzono obowiązek noszenia przez uczniów tarcz i aktualnych legitymacji. Młodzieży ze szkół podstawowych wolno było przebywać poza domem bez opieki dorosłych do godz. 1800

W 1982 roku wprowadzono nowy regulamin oceniania i klasyfikowania uczniów w oparciu o Dziennik Urzędowy Ministerstwa Oświaty i Wychowania nr 6 z 31 lipca 1981 roku. Rozszerzono zakres ocen ze sprawowania. Przedstawiał się on następująco: ocena wzorowa, wyróżniająca, poprawna, nieodpowiednia, naganna. Od 1982 roku szkoła czynna była sześć dni w tygodniu, jednakże obowiązkowe zajęcia dydaktyczne realizowane były w ciągu pięciu dni. W soboty odbywały się imprezy sportowo-rekreacyjne i turystyczne, czynna była także świetlica szkolna. Jeżeli w dzień roboczy wypadało święto, wówczas sobota była dniem, w którym realizowano plan zajęć dydaktyczno-wychowawczych przewidywanych na dzień świąteczny.

Rok szkolny 1983/84 rozpoczęło 1609 osób w 51 klasach. Grono nauczycielskie liczyło 75 osób. W 1984 roku dyrektor szkoły Marian Zaborski odszedł na emeryturę.

Przemiany organizacyjne w latach 1984-99

 Na miejsce dyrektora Zaborskiego powołano mgr Jolantę Szczerbę. W roku 1985/86 część młodzieży przeszła do nowo wybudowanej Szkoły Podstawowej nr 4, w związku, z czym poprawiły się warunki pracy w szkole. Organizacja kształcenia i wychowania w roku szkolnym 1986/87 odbywała się zgodnie z wytycznymi ustawy z dnia 10 października 1984 roku oraz programu „Główne kierunki i zadania w pracy wychowawczej szkół”.

Dotyczyła ona następujących zagadnień:

1) Kształtowanie właściwych postaw uczniów wobec socjalistycznego państwa.

2) Propagowanie zasady świeckości szkoły.

3) Wzmacnianie działań mających na celu wychowanie przez pracę, kształtowanie szacunku do pracy i ludzi ją wykonujących.

W 1989 roku rozpoczął się w Polsce okres głębokich przeobrażeń politycznych i społeczno-ekonomicznych. Niezwykle ważnym momentem w procesie tych przemian było uchwalenie przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej nowej ustawy o systemie oświaty z 7 września 1991 roku. Ustawa ta wprowadzała zasadę wolności nauczania, tworząc prawne możliwości zakładania i prowadzenia szkół przez różnych organizatorów. Uznawała niezbywalne prawo rodziny do wyboru wychowania dzieci. W związku z tym akceptowała prawo rodziców do religijnego wychowywania dzieci. W Szkole Podstawowej nr 23 w Radomiu ogromna większość rodziców opowiedziała się za wprowadzeniem religii do programu nauczania. Nastąpiły również zmiany w zakresie zarządzania szkołą, która stała się samorządowa. W roku szkolnym 1990/91 funkcję dyrektora pełniła mgr Jolanta Szczerba, a jej zastępcami były Małgorzata Kowalska i Barbara Pietrasiewicz. W roku 1991-92 zgodnie z Zarządzeniem MEN nr 4 z dnia 11 marca 1991 roku wszedł w życie nowy regulamin oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów. Główną motywacją zmiany regulaminu była sugestia środowiska nauczycielskiego, dotycząca rozszerzenia skali ocen. W nowej propozycji skali sześciostopniowej dopuszczono możliwość stosowania plusów i minusów. Ponadto zaostrzono warunki przystąpienia ucznia do tzw. egzaminu sprawdzającego. Prawo do tego egzaminu nie przysługiwało uczniowi, który uzyskał oceny niedostateczne z trzech i więcej przedmiotów nauczania. Zmieniono nazwy ocen zachowania ucznia, przy czym zrezygnowano z ustalania trzech odrębnych ocen zachowania, tj.: oceny kultury osobistej, oceny aktywności społecznej ucznia i oceny stosunku do obowiązku szkolnego. Nowe oceny były następujące: wzorowa, bardzo dobra, odpowiednia, naganna. Wprowadzono tzw. promocję warunkową. Mógł ją uzyskać uczeń z jedną oceną niedostateczną, raz w cyklu kształcenia. W nowym regulaminie więcej uwagi poświęcono uczniom zdolnym, utrzymując promocję poza normalnym trybem, pozwalającą na realizację przez ucznia dwóch klas w ciągu jednego roku szkolnego. Z wyróżnień uczniów pozostawiono świadectwo z biało-czerwonym paskiem, przy średniej ocen ponad 4,5 ze wszystkich przedmiotów nauczania.

23 sierpnia 1991 roku odbyło się spotkanie Ministra Edukacji Narodowej z władzami Związku Nauczycielstwa Polskiego i NSZZ „Solidarność”. Tematem spotkania była sytuacja finansowa oświaty i resortowe propozycje działań wynikające z ograniczeń budżetowych, według projektu nowelizacji ustawy budżetowej w roku 1991. Minister Edukacji Narodowej stwierdził, że z powodu obniżenia wydatków na oświatę, konieczne jest podjęcie działań oszczędnościowych, które pozwolą zachować ciągłe funkcjonowanie systemu oświaty. W związku z powyższym, w omawianej placówce, zmniejszono ilość zajęć obowiązkowych, zredukowano koła zainteresowań. Mogły funkcjonować tylko te, które przygotowywały uczniów do egzaminów wstępnych, do szkół ponadpodstawowych. W 1991 roku językiem obowiązkowym w klasach V został język niemiecki. W klasach starszych językiem obowiązkowym obcym pozostał język rosyjski. W roku szkolnym 1992/93 nastąpiła zmiana na stanowisku dyrektora. Pani Jolanta Szczerba odeszła na emeryturę, a na jej miejsce mianowana została mgr Danuta Jamroż. Naukę rozpoczęło 1099 uczniów w 43 oddziałach. Dokonano zmiany organu, który zajmował się przydzielaniem dodatku motywacyjnego pracownikom szkoły. Dotychczas zajmował się tym powoływany zespół kierowniczy, obecnie miały się tym zajmować związki zawodowe i dyrektor szkoły. Na Radzie Pedagogicznej w dniu 10 marca 1994 roku zatwierdzono Statut Szkoły.

W maju 1994 roku nauczyciele zapoznali się ze zmianami w Karcie Nauczyciela. Pensum godzin dydaktyczno-wychowawczych wynosiło nadal 18 godzin, lecz tygodniowy wymiar godzin obowiązujący każdego nauczyciela obejmował 40 godzin. W ich skład weszły posiedzenia Rad Pedagogicznych, zebrania z rodzicami oraz praca nauczyciela na rzecz szkoły. Każdego nowo zatrudnionego nauczyciela obowiązywała ocena pracy w pierwszym roku. Od niej zależało zatrudnienie w następnych latach, a także uzyskane stopnie zawodowe.

Rok szkolny 1994/95 rozpoczęło 1018 uczniów. Dyrektorem szkoły była mgr Danuta Jamroż, I wicedyrektorem – mgr Barbara Pietrasiewicz, II wicedyrektorem – mgr Jarosław Trochimiuk. Szkoła zatrudniała 68 nauczycieli, w tym 31 z wykształceniem wyższym i magisterskim. Zgodnie z nową ustawą o oświacie nadzór pedagogiczny nad placówką pełniło Kuratorium Oświaty i Wychowania w Radomiu. Polegał on na:

– ocenianiu stanu i warunków działalności dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej szkoły;

– analizowaniu i ocenianiu efektów realizacji programów nauczania.

W tym roku szkolnym została utworzona po raz pierwszy grupa etniczna, składająca się z 13-rga dzieci Romów, w wieku 7-13 lat. Rok 1994/95 był także rokiem szkolenia ekologicznego. Osobą odpowiedzialną za szkolenie została Zofia Kołtun, nauczycielka biologii. W roku szkolnym 1995/96 nowym dyrektorem szkoły została mgr Izabela Leśniewska. Od września tegoż roku wprowadzono eksperymentalny program z zakresu ekologii pod nazwą „Ochrona i kształtowanie środowiska”. Program ten realizowany był w klasie VI B, w ciągu dwóch godzin tygodniowo – jednej godziny teoretycznej i jednej praktycznej. Celem programu było:

– kształtowanie umiejętności prowadzenia obserwacji i oceny stanu środowiska;

– zrozumienie związków i współzależności zachodzących między środowiskiem a człowiekiem;

– zapoznanie z podstawowymi sposobami i metodami ochrony środowiska przyrodniczego;

– rozwijanie poczucia odpowiedzialności za stan środowiska;

– wpajanie nowego stylu życia opartego na ochronie środowiska.

Ze względu na ciągłą absencję dzieci Romów, rozwiązano klasę etniczną, a czworo dzieci, które najpilniej uczęszczały na lekcje, przydzielono do klas II.

W roku szkolnym 1996/97, w związku z odejściem na emeryturę wicedyrektor Barbary Pietrasiewicz, na to stanowisko powołano mgr Marylę Podgórską. W tym roku wprowadzono nowy przedmiot nauczania w klasach VIII – informatykę. W związku z tym urządzono salę komputerową z ośmioma stanowiskami. Opiekunem pracowni został pan Tomasz Bernat. W roku 1997/98 wicedyrektor Jarosław Trochimiuk przeszedł do Szkoły Podstawowej nr 39 w Radomiu, na stanowisko dyrektora. Nowym wicedyrektorem został mgr Jarosław Śledź.

Na Radzie Pedagogicznej w dniu 19 stycznia 1998 roku poinformowano nauczycieli o zmianach dotyczących egzaminów wstępnych do szkół średnich. Wiadomości uczniów będą sprawdzane przy pomocy testów. W testach z zakresu języka polskiego pominięto sprawdzian ortograficzny, obszerne miejsce zajęły ćwiczenia gramatyczne. Znajomość reguł ortograficznych będzie kontrolowana w trakcie ćwiczeń stylistycznych. Z zakresu matematyki egzaminy będą miały podobną formę. W związku z zapowiedzianą reformą oświaty, w dniu 5 marca 1998 roku na Radzie Pedagogicznej, nauczyciele przedstawili najbardziej niepokojące ich problemy, a mianowicie:

– koncepcja statusu zawodowego nauczycieli;

– brak szczegółowych informacji na temat zmian dotyczących poszczególnych przedmiotów, chaos informacyjny;

– brak bazy lokalowej, pomocy naukowych, środków finansowych;

– zbyt szybkie tempo wprowadzenia reformy, brak programów nauczania;

– jakie możliwości daje gimnazjum uczniom mającym kłopoty w nauce?

1 września 1999 roku wprowadzono nową reformę oświaty. W związku z nią zaczęły działać 6-letnie szkoły podstawowe i 3-letnie gimnazja. Omawiana placówka jest nadal szkołą podstawową. Uczęszczają do niej uczniowie klas 0-VI i uczniowie klas VIII, których nie objęła nowa reforma. Ukończą oni szkołę zgodnie z wcześniejszym systemem edukacyjnym.